Od człowieka do czarnych dziur
Od 15 października do 6 listopada 2011 roku w galerii "Tyle światów" Oświęcimskiego Centrum Kultury prezentowana była wystawa wybitnego polskiego artysty - malarza, rzeźbiarza, grafika, rysownika - Witolda-K - autora zachowanej do dnia dzisiejszego, a powstałej w latach 1959-1961, kompozycji malarskiej liczącej 4 tysiące stóp kwadratowych - zaliczanej do jednego z największych tego typu malowideł w Europie - na sklepieniu sali widowiskowej Oświęcimskiego Centrum Kultury*. Mimo ogromnego dorobku artysta uważa to dzieło za jedno z najważniejszych jakie stworzył. Wernisaż, z udziałem Witolda-K, odbył się 15 października. W wernisażu uczestniczyło wielu gości, w tym Allen Greenberg - Konsul Generalny USA w Polsce, Nadia Ziyadeh - Wicekonsul Generalny USA w Polsce, Janusz Chwierut - Prezydent Miasta Oświęcim, Maria Pędrak - Wiceprezydent Miasta Oświęcim, przyjaciele autora, miłośnicy sztuki oraz osoby, które pamiętają jak powstawało malowidło na suficie sali widowiskowej.
Witold-K (Wit Leszek Kaczanowski) – absolwent warszawskiej ASP na wydziale grafiki. Uczeń Wojciecha Fangora (malarstwo) i Henryka Tomaszewskiego (grafika). Bogata twórczość artysty obejmuje m.in.: malarstwo sztalugowe, ścienne oraz rzeźbę W 1964 roku Witold Kaczanowski wyjechał do Paryża. Osiadł we Francji, skąd w 1968 przeniósł się do Stanów Zjednoczonych stając się wyjątkowym ambasadorem kultury polskiej. Mieszkał i pracował w Nowym Jorku, Santa Fe, Nowym Meksyku i w Houston. Swoją pierwszą pracownię - galerię otworzył w 1969 roku w Beverly Hills. Mieszka w Denver, Warszawie i Krakowie.
Jako Witold-K stał się artystą znanym, cenionym i rozpoznawanym w świecie sztuki. W 1967 roku poeta Jaques Prevert przedstawił Witolda Pablowi Picasso. Picasso naszkicował portret polskiego artysty. Jest autorem blisko 50 wystaw przygotowanych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jego prace wystawiane były między innymi w Nowym Jorku z dziełami Chagalla, Miro, Picassa, Braque`a i Giacomettiego. Wiele z nich znajduje się w prywatnych kolekcjach ludzi świata kultury i sztuki.
W 1973 roku Otis Art Institute w Los Angeles zorganizował retrospektywną wystawę Witolda-K z okazji 25-lecia działalności twórczej. W czerwcu 2004 roku wystawa jego prac prezentowana była w Królewskich Łazienkach w Warszawie. Witold-K był pierwszym polskim artystą uhonorowanym indywidualną wystawą, w 2007 roku, w domu aukcyjnym Sotheby`s (założonym w 1744 roku) w Amsterdamie.
W 1997 roku w uznaniu zasług dla polskiej kultury otrzymał od Ministra Kultury odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
Wystawa "Od człowieka do czarnych dziur" była przeglądem twórczości Witolda-K z okazji 50-lecia powstania plafonu w sali widowiskowej Oświęcimskiego Centrum Kultury.
*Witold-K tuż po ukończeniu warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych wykonał, należącą do największych w Europie, liczącą ponad cztery tysiące stóp kwadratowych, kompozycję malarską w powstającym Zakładowym Domu Kultury Zakładów Chemicznych "Oświęcim".
W 1959 roku został zaproszony rzez architektów projektujących budynek do współpracy. Uznał, że obecność byłego obozu koncentracyjnego na obrzeżach miasta powinna zostać zaakcentowana w wyglądzie obiektu. Projekt artysty miał być swoistym hołdem złożonym ofiarom zarówno w strukturze architektonicznej, jak i oprawie wizualnej sali. Wizja Witolda Kaczanowskiego skłoniła architektów do całkowitej zmiany projektu sali oraz fasady budynku. Koncepcja sali Witolda Kaczanowskiego składała się z czterech podstawowych części: plafonu, dwóch zestawów oświetlenia oraz otaczających ścian. Poszczególne części sufitu były oświetlane od dołu wiszącymi lampami, stopniowo odsłaniając namalowane sylwetki ludzi widzianych od tyłu. Stopniowe zmiany oświetlenia tworzyły złudzenie, jakoby malowidło było w ciągłym ruchu. Gdy górne światło stopniowo przygasało, malutkie postaci ponownie zanurzały się w mroku. Wówczas rozbłyskiwało mnóstwo (prawie 70) maleńkich punktowych światełek przekształcając cały sufit w rozgwieżdżone nocne niebo. Dwie zaokrąglone ściany obejmowały całość niczym skrzydła gołębicy. W 1961 roku całe podwieszone oświetlenie zostało usunięte i pełna koncepcja dramaturgiczna projektu pozostała niezrealizowana.
